GOPR Beskidy: Sprawdź zanim ruszysz na szlak

Największa z siedmiu grup regionalnych

W Polsce działa siedem regionalnych grup GOPR czyli Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Oprócz Beskidzkiej (największej) są tez formacje Bieszczadzka, Krynicka, Podhalańska, Jurajska, Sudecka i Karkonoska. Uważny Czytelnik zapewne widzi, że nie ma w tym spisie ratowników tatrzańskich (czyli TOPR) wyszkolonych do udzielania pomocy w najwyższych polskich górach.

Beskidzka GOPR działa na terenie Beskidu Śląskiego, Żywieckiego, Małego, Średniego i Pasma Babiogórsko – Jałowieckiego. Należy do niej około 350 – 400 ratowników, którzy dyżurują stale w czterech stacjach (w Szczyrku, na Klimczoku, na Hali Miziowej i Markowych Szczawinach). Prócz tego w kilkudziesięciu dodatkowych punktach czynnych przede wszystkim w sezonie zimowym. Całość obejmuje 2160 kilometrów kwadratowych terenu, a na tym terenie ponad 1450 kilometrów szlaków turystycznych.

Niektórzy z ratowników tworzą tak zwaną kadrę zawodową. Jednakże zdecydowana większość z nich to (jak sama nazwa wskazuje) ochotnicy, którzy poświęcają ludziom i górom swój prywatny wolny czas. Bez względu na porę dnia i stan pogody co uroczyście ślubują przystępując do tej formacji.

Trochę historii

Oficjalnie historia Beskidzkiej GOPR sięga roku 1952, kiedy została zarejestrowana i nazywała się początkowo Beskidzkie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. Jednakże już w latach dwudziestych i trzydziestych ubiegłego stulecia działały w górach formacje czuwające nad bezpieczeństwem ludzi. Jedne pod szyldem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego inne w ramach Beskidenverein (niemieckiego odpowiednika w Beskidach). Do najstarszych takich stacji należą jednostki na Hali Miziowej i Markowych Szczawinach czyli pod Pilskiem i Babią Górą – najwyższymi i najbardziej niebezpiecznymi wzniesieniami Beskidów.

Jak nie dodawać pracy ratownikom?

Oczywiście każdy człowiek, który wybiera się w góry może ulec nieszczęśliwemu wypadkowi (złamać nogę, poślizgnąć lub potknąć się na nierówności, zabłądzić, pomylić szlak). Zdarzają się jednak nieszczęścia, których można by uniknąć gdyby turyści znali i przestrzegali kilka podstawowych zasad.

• Dobierać trasę do możliwości uczestników wyprawy- stanu zdrowia, kondycji. Czytać w przewodnikach informacje o czasie przejścia, stopniu trudności. Rezygnować z wycieczek, które mogą być zbyt forsowne kiedy idziemy z dziećmi lub osobami starszymi. Wybierać trasy, które dają możliwość odpoczynku na przykład w schronisku PTTK.
• Koniecznie sprawdzać prognozę pogody i komunikaty lawinowe. Trzeba pamiętać, że im wyższe góry tym częściej pogoda jest zmienna i może zaskoczyć nas silny wiatr, deszcz lub śnieg nawet gdy na dole świeci słońce.
• Mieć przy sobie plecak, a w nim zapas jedzenia i picia, podstawowe środki opatrunkowe, latarkę (na wypadek gdybyśmy nie zdążyli wrócić przed zmrokiem), telefon z koniecznie pełną baterią.
• Ubierać się “na cebulkę” czyli być przygotowanym na ciepło, słońce ale też na chłody. Mieć dodatkowy sweter, czapkę i rękawiczki, a nawet zapasowe skarpety zwłaszcza zimą na wypadek przemoczenia butów. Pamiętać też warto, że w razie deszczu w górach lepsza będzie peleryna niż parasol. Na nogach muszą być wygodne turystyczne buty. Nie klapki, nie sandałki ani nie buty na obcasie. Zimą obowiązkowo ciepła kurtka.
• Zostawić komukolwiek na dole informację dokąd idziemy. Jeżeli nie wrócimy na czas będą wiedzieć gdzie nas szukać.
• Trzymać się szlaku
• Najlepiej iść w większej grupie. W razie kłopotów łatwiej jest o pomoc.
• Znać numer telefonu do  pogotowia GOPR to 601 100 300.

Jak zostać ratownikiem Beskidzkiej Grupy GOPR?

Każdy kandydat na ratownika po zgłoszeniu się musi przejść szereg egzaminów. Między innymi z jazdy na nartach i dobrej znajomości terenu. Trzeba zaliczyć odpowiednie szkolenia, stażowe dyżury, desmurgię (umiejętność posługiwania się materiałami opatrunkowymi), test kondycyjny i jeszcze kilka innych ważnych wymagań.

fot. GOPR Beskidy / Facebook